Tipik Gelişim Gösteren Öğrencilerin Özel Gereksinimli Akranlarına Yönelik Sosyal Kabul Müdahale Programının Geliştirilmesi, Uygulanması ve Değerlendirilmesi

Neden “Küçük Farklılıklar Büyük Benzerlikler” ?

“İnsan insana benzer, diyorlar. Eğer hepimiz farklıysak, o zaman… Niye benzer olduğumuzu söylüyorlar ki?
Neden?
Neden insan insana benzer diyorlar?
Ne diye öyle diyorlar?
Şimdi anladım!
Bizi benzer kılan şey işte tam da bu: Herkes, hepimiz, her birimiz, tamamen farklıyız!
Ve…Hepimiz düşünüyoruz, gülüyoruz, ağlıyoruz, acı çekiyoruz, seviyoruz ve sevilmek
istiyoruz!”

(İnsanlar Hakkında Bildiğim Her Şey)

Jaume Copons tarafından yazılan İnsanlar Hakkında Bildiğim Her Şey isimli kitaptan alıntı bu cümleler, benzerlik ve farklılığa dair bir anlayış sunmakta bizlere. Özel gereksinimli bireyler söz konusu olduğunda ne yazık ki onlara olan ayrıştırıcı bakış açımız kullandığımız kelimelere bile yansımış durumda ve her nedense onların toplumun “normal” olarak belirlediği ölçütlere uymadığı için hep farklı yönlerine vurgu yapılmakta ve farklılıklarına odaklanılmakta.

Biz projemizde özel gereksinimli bireylere odaklanmayı değil toplumda onlara karşı geliştirilen ayrıştırıcı bakış açısına odaklanmayı seçtik. Bir toplumu değiştirmenin en etkili yolu çocuğu değiştirmekle başlar bilinciyle kollarımızı sıvadık ve küçük yaş gruplarındaki öğrencilerin sınıflarında bulunan kaynaştırma öğrencilerine yönelik bakış açılarını olumluya çevirmek; onların sosyal kabulünü artırmak amacıyla işe koyulduk.

Bizi benzer kılan şeyin farklılıklarımızda gizli olduğunu, her insanın birbirine benzediği kadar bir o kadar da eşsiz olduğunun farkındalığıyla projemizde özel gereksinimli bireylere yönelik öncelikle akranları arasında var olan dışlayıcı tavırları en aza indirmeyi ve onlara yönelik sosyal kabulü artırmayı hedefledik.

Ben benim, sen sensin, o da o!
Hiçbirimiz tuhaf değiliz.
Çocukken de büyüyünce de farklı görünebiliriz.
Bu, arkadaş olmamıza engel değil.
Çünkü biz, biziz!

(Bana Öyle Bakma, Gökçe Gökçeer)